lichtdoorlatendheid

Lichtdoorlatendheid is de eigenschap van een materiaal om zichtbaar licht door te laten. De mate waarin dit gebeurt, noemen we transmittantie of lichttransmissie. Transmissie is meestal uitgedrukt als een percentage en geeft de verhouding aan tussen de doorgelaten lichtstroom en de invallende lichtstroom.

In de optica en bouwkunde wordt vaak gesproken over de spectrale transmittantie, die varieert met golflengte. Voor praktische doeleinden wordt T meestal gemeten over het zichtbare spectrum (ongeveer 380–780 nm). Metingen gebeuren met spectrofotometers of geïntegreerde bol, en kunnen afhankelijk van de montage en hoek ook diffuserende eigenschappen meenemen.

Factoren die de lichtdoorlatendheid beïnvloeden zijn onder meer het materiaaltype (glas, kunststof, textiel), de dikte, de kleur en onzuiverheden, oppervlakafwerking en coatings. Ook temperatuur, omstandigheden en de aanwezigheid van poriën of kristallijnen structuren spelen een rol.

Lichtdoorlatendheid is gerelateerd aan maar niet identiek aan transparantie of doorzichtheid. Een materiaal kan veel licht doorlaten maar het licht diffuus verspreiden, waardoor objecten weinig scherp zichtbaar blijven. Omgekeerd kan een materiaal relatief transparant zijn maar een deel van het licht reflecteren.

Toepassingen variëren van ramen en glasproducten tot zonwerende folies, textiel, medische lenzen, filters en zonnecellen. In de industrie en regelgeving spelen normen en meetmethoden een rol bij het specificeren van gewenste transmittantie-waarden.