lichaamsholtes

Lichaamsholtes zijn ruimten in het lichaam die organen bevatten of omgeven, zodat beweging van organen mogelijk is en beschutting wordt geboden. Ze vormen een basisprincipe van anatomie: ruimte die compartimenteert en beschermt tegen wrijving en druk.

Bij mensen onderscheiden we twee hoofdgroepen: de dorsale holte en de ventrale holte. De dorsale holte bestaat uit de craniale holte, waarin de hersenen liggen, en het wervelkanaal. De ventrale holte omvat de thoracale holte (met pleurale holten rondom de longen en de pericardiale holte rondom het hart) en de abdominopelvinale holte, die buik- en bekkenholte omvat. Binnen de buikholte ligt de peritoneale holte als een potentieel ruimtegebied. Deze holtes worden gescheiden en verbonden gehouden door serose membranen die vocht afscheiden.

Serose membranen, zoals pleura rond de longen, pericardium rondom het hart en peritoneum in de buik, produceren serosale vloeistof. Die vloeistof vermindert wrijving en laat organen relatief soepel bewegen tijdens ademhaling, slikken en andere activiteiten.

Naast de grote holtes bestaan kleinere lichaamsholten en neurale/hoofdholten, zoals de neus- en bijholten, de mondholte, de oogkassen en de middenoorholten, die elk een specifieke anatomische en fysiologische functie vervullen.

Ontwikkeling en klinische aspecten: holtes ontstaan tijdens embryogenese uit het coeloom en ontwikkelen zich tot functionele compartimenten. Aandoeningen kunnen vochtophoping of ontsteking veroorzaken, zoals pleurale, peritoneale of pericardiale effusies, die de werking van de betrokken organen kunnen beïnvloeden.