lageinkomenshuishoudens

Lage inkomenshuishoudens is een term die in het sociaal-economisch beleid en onderzoek wordt gebruikt om huishoudens aan te duiden met een relatief laag netto inkomen. In de Nederlandse context wordt vaak uitgegaan van een relatieve armoedegrens van ongeveer 60 procent van het mediaaninkomen, uitgedrukt als equivalised disposable income. Die definitie houdt rekening met de grootte en samenstelling van het huishouden, zodat inkomens in verschillende huishoudens vergelijkbaar kunnen worden beoordeeld. In Europese vergelijkingen wordt doorgaans dezelfde 60 procent-drempel toegepast, hoewel exacte grenswaarden kunnen variëren per jaar en per dataset.

Kenmerken en oorzaken komen in meerdere onderzoeken naar voren. Lage inkomenshiërarchieën zijn vaker te vinden bij eenoudergezinnen, gezinnen met kinderen, ouderen die alleen wonen en bij huishoudens met een migratieachtergrond. Arbeidsmarktkenmerken zoals deeltijdwerk, onzekere contracten en lage opleiding spelen een rol, evenals hoge woon- en energiekosten en schuldenlast. Regionale verdeling en woningtype beïnvloeden daarnaast de kans op een laag inkomen. Een relatief laag inkomen kan leiden tot beperkte toegang tot adequate huisvesting, voeding, zorg en onderwijs, wat kansen en leefomstandigheden beïnvloedt.

Beleidsmaatregelen richten zich op inkomensondersteuning en versterking van de economische kansen. In de Nederlandse context omvat dit sociale bijstand, huurtoeslag, zorgtoeslag en overige toeslagen, plus maatregelen die arbeidsparticipatie stimuleren en schulden en armoede voorkomen. Onderzoeken en statistieken van CBS en SCP worden gebruikt om ontwikkelingen te monitoren en beleid te evalueren.