koolstofinventarissystemen

Koolstofinventarissystemen zijn gestructureerde procedures en informatiedatabanken voor het registreren, berekenen en rapporteren van koolstofvoorraden en koolstofstromen binnen een organisatie, sector of land. Ze richten zich op broeikasgasemissies en -veranderingen, uitgedrukt in koolstofdioxide-equivalenten, en op de opslag van koolstof in materialen en ecosystemen. Het doel is om de koolstofbalans over een afgesproken periode inzichtelijk te maken en aan te sluiten bij klimaatdoelstellingen en verplichtingen voor transparantie, rapportage en verantwoording.

Een koolstofinventaris omvat grenzen (wat wel/niet meegerekend), tijdsperiode, en bronnen van data. Belangrijke elementen zijn activiteitdata, emissiefactoren, en rekenmodellen volgens internationale richtlijnen zoals IPCC-rapporten, de Greenhouse Gas Protocol (GHG Protocol) en ISO 14064. Naast directe emissies (scope 1) en indirecte emissies uit aangekochte elektriciteit (scope 2) kunnen ook andere indirecte emissies (scope 3) worden meegenomen. Koolstofopslag en verwijderingen (bijvoorbeeld in bosbouw en bodems) worden in veel systemen apart beoordeeld.

Toepassingsgebieden zijn bedrijfsinventarissen, nationale of regionale koolstofinventarissen, en sectorgebonden inventory's in onder meer bosbouw, landbouw en transport. Ook product- en schakelinventarissen worden gebruikt bij levenscyclusanalyse en duurzaamheids­rapportage. Verificatie door derden en transparante verslaggeving dragen bij aan de geloofwaardigheid van de inventaris.

Uitdagingen omvatten onzekerheden in data, variaties in methodiek bij grens- en scopebepaling, kosten van implementatie en continue verbetering, en de noodzaak van regelmatige actualisering. Desondanks leveren koolstofinventarissystemen cruciale inzichten voor beleidsvorming, risicobeoordeling en het monitoren van doelstellingen op het gebied van klimaat en duurzaamheid.