kabelstructuur

Kabelstructuur verwijst naar de opbouw en samenstelling van een kabel en bepaalt hoe deze elektrische of optische signalen veilig kan transporteren onder verschillende omstandigheden. De structuur is bedoeld om elektrische veiligheid, mechanische sterkte en omgevingsbestendigheid te waarborgen.

Een basisopbouw van elektrische kabels omvat geleiders, isolatie, afscherming en buitenmantel. Geleiders bestaan uit koper of aluminium; isolatie voorkomt kortsluiting en stroomverlies; afscherming kan bestaan uit folie of schroefdraad van metaal om interferentie te beperken; de buitenmantel beschermt tegen mechanische beschadiging, vocht en chemicaliën. Veel kabels bevatten daarnaast versterkingslagen, zoals aramidevezels of staaldraden, voor trekbelasting en buigweerstand.

Bij glasvezelkabels is de opbouw anders: de kern draagt de lichtsignalen, gevolgd door cladding met een lagere brekingsindex, een extra coating, en vaak buffered lagen. Versterkingsmaterialen en een buitenmantel bieden trekweerstand en bescherming tegen zenuwsluier- of omgevingsinvloeden. De gekozen materialsamenstelling bepaalt flexibiliteit, temperatuurbereik en brandveiligheid.

Ontwerpkeuzes hangen af van de toepassing: binnen- of buitengebruik, buigzaamheid, spanning, temperatuur en vochtigheid spelen een rol. Kabels kunnen flexibel zijn voor verplaatsing of vaste installatie, en kunnen brandveilig worden uitgevoerd met materialen die weinig rook of giftige dampen vormen (bijvoorbeeld LSZH). Aansluiting en aantasting door omgevingsfactoren worden hiermee beperkt.

Normen en testen waarborgen veiligheid en compatibiliteit. Dit omvat brandtesten (zoals IEC/EN 60332), installatievoorschriften (IEC 60364, EN/ISO 11801 voor netwerken) en specificaties voor glasvezelkabels (IEC 60794-reeksen). Naleving van deze normen bevordert betrouwbaarheid en interoperabiliteit van kabelsystemen.