isolatietekorten

Isolatietekorten verwijst naar situaties waarin de capaciteit om patiënten of objecten te isoleren om verspreiding van infectieziekten te voorkomen niet toereikend is. Dit begrip wordt vooral toegepast in zorginstellingen zoals ziekenhuizen en verpleeghozen, maar ook in laboratoria en andere omgevingen waar strikt isolatiebeleid geldt. Voor isolatie gaat men doorgaans uit van speciale isolatieruimtes of kamers met mechanische ventilatie die negatieve druk handhaven, aangevuld met procedures, personeel en beschermende uitrusting (PBM).

Oorzaken van isolatietekorten zijn onder meer: een plotselings hoge vraag naar isolatie tijdens uitbraken, beperkingen in ruimte en infrastructuur die het aantal isolatieruimtes beperken, personeelstekorten op afdelingen die isolatie beheren, tekorten aan PBM en andere benodigde materialen, en logistieke bottlenecks bij het toewijzen van bedden en het labelen van patiënten.

Gevolgen van tekorten kunnen bestaan uit een verhoogd risico op nosocomiale infecties en verspreiding tussen afdelingen, uitstel van diagnostiek en behandeling, langere opnameduren, en een verhoogde belasting en stress bij zowel patiënten als zorgverleners. Ook kunnen elective zorg en geplande operaties moeten worden uitgesteld, wat financiële en operationele druk oplevert.

Beheersing en preventie richten zich op het vergroten van veerkracht in de isolatie-capaciteit: noodplannen, flexibele infrastructuur zoals tijdelijke isolatievoorzieningen, inzet van draagbare HEPA-filters en ventilatie-aanpassingen, versterking van voorraden PBM, en regionale samenwerking voor beddenplanning. Training en duidelijke protocollen voor isolatie en cohortering zijn eveneens essentieel.

Trends en beleid benadrukken dat isolatietekorten een aandachtspunt zijn in gezondheidszorgplanning. Beleidsmakers richten zich op redundante capaciteit, stabiele toeleveringsketens en integratie van infection prevention en control in reguliere systemen.