interactiecoëfficiënt

De interactiecoëfficiënt is in statistische modellen de coefficient van een interactie-term tussen twee variabelen. Een interactie-term is meestal het product van twee variabelen en geeft aan dat het effect van de ene variabele op de afhankelijke variabele afhangt van de waarde van de andere variabele.

In een lineair regressiemodel wordt dit vaak weergegeven als Y = β0 + β1 X1 + β2 X2 + β3 X1 X2 + ε. De interpretatie van β3 is dat deze aangeeft hoeveel het effect van X1 op Y verandert bij elke eenheidstoename van X2. De marginale invloed van X1 is ∂Y/∂X1 = β1 + β3 X2, wat betekent dat het effect van X1 afhankelijk is van de waarde van X2. Een significante interactie wijst op een niet-additieve relatie tussen de factoren.

Interpretatie kan afhankelijk zijn van de schaal en centrering van de variabelen. Om multicollineariteit te verminderen en interpretatie te vergemakkelijken worden variabelen soms gecentreerd of gestandaardiseerd voordat de interactie-term wordt opgenomen. Het testen van de interactie gebeurt doorgaans via de p-waarde van β3. Visualisatie middels een interactieplot of het berekenen van marginale effecten helpt bij het begrijpen van de aard van de interactie.

Toepassingsgebieden omvatten onder meer experimentele ontwerpen, epidemiologie en econometrie, waar interacties aangeven dat de gecombineerde effecten van factoren afwijken van de som van de afzonderlijke effecten.

Zie ook hoofd- effecten, eenvoudige hellingen, ANOVA en factorial design.