inflatiegericht

Inflatiegericht beleid, ook wel inflatiegericht monetair beleid genoemd, is een monetair beleidskader waarin een centrale bank primair tracht prijsstabiliteit te realiseren door middel van een expliciet doel voor inflatie en door het beleid af te stemmen op dit doel. Het doel is meestal een symmetrisch doel rond een inflatiepercentage op middellange termijn, vaak circa 2 procent, met een bandbreedte.

Belangrijke kenmerken zijn: expliciet doel, onafhankelijkheid en transparante communicatie; publiek beschikbaar maken van vooruitzicht, beoordelingen en vooruitgang richting het doel; middel- tot langetermijnankers; gebruik van beleidsinstrumenten zoals beleidsrente en openmarktoperaties, plus forward guidance om verwachtingen te sturen; en een operationeel mandaat dat gericht is op het verankeren van inflatieverwachtingen.

In de praktijk hanteren centrale banken vaak een tijdshorizon waarin zij inflatie in de target band willen houden, en zij kunnen afwijken van het doel bij zogeheten uitzonderlijke omstandigheden (bijv. schokken aan de aanbodzijde).

Voordelen van inflatiegericht beleid zijn onder meer verhoogde geloofwaardigheid, voorspelbaarheid en stabilisatie van inflatie en verwachtingen. Nadelen en kritiekpunten omvatten een mogelijke starheid bij tegenwerkende supply shocks, een risico dat aandacht voor werkgelegenheid en financiële stabiliteit minder prioriteit krijgt, en de afhankelijkheid van de institutionele geloofwaardigheid van de centrale bank.

Voorbeelden van inflatiegerichte regimes worden toegepast door vele centrale banken, zoals de Europese Centrale Bank, de Bank of England, de Bank of Canada, de Reserve Bank of Australia en Norges Bank, hoewel de exacte formulering en flexibiliteit per land verschilt.