hydratatiedichtheid

Hydratatiedichtheid is een maat voor de hoeveelheid water die verbonden is met een stof in de gehydrateerde toestand. De term wordt in verschillende vakgebieden gebruikt, waaronder chemie, materialenwetenschap en voedingswetenschap, en kan verwijzen naar water van kristallisatie in hydraten of naar de waterinhoud van een materiaal onder bepaalde omgevingscondities.

Bij kristallijne hydraten beschrijft de hydratatiedichtheid het aantal watermoleculen per formule-eenheid. Deze watermoleculen zijn chemisch gebonden als water van crystallisatie en bepalen mede de massa, dichtheid en stabiliteit van het kristal. Voorbeeld: in CuSO4·5H2O komt vijf watermoleculen per eenheid voor.

Algemeen wordt in de context van vocht of vochtgehalte de hydratatiedichtheid ook uitgedrukt als de hoeveelheid water die aanwezig is in verhouding tot het droge materiaal: w = m water / m droog materiaal, vaak gegeven als procent of als g water per g droog stof.

Metingen richten zich op de hoeveelheid water, onder te onderscheiden tussen gebonden water en vrij- of adsorberend water. Veelgebruikte methoden zijn verliezen op droging, thermogravimetrische analyse (TGA) en Karl Fischer-titratie. De waargenomen waarde hangt af van temperatuur, druk en vochtigheid.

Toepassingen van hydratatiedichtheid komen vooral voor in de chemie van hydraten, cement- en bouwmaterialen, voedingsmiddelen en polymeren, waar de waterinhoud de mechanische eigenschappen, stabiliteit en verwerking beïnvloedt.