hoogtekaarten

Hoogtekaarten tonen de hoogte van het aardoppervlak ten opzichte van een referentiedatum, meestal zeeniveau. Ze geven inzicht in relief en hoogteverschillen en gebruiken daarvoor contourlijnen, kleurgradaties en relief shading. Contourlijnen verbinden punten met gelijke hoogte; het contourinterval bepaalt hoeveel hoogteverschillen er tussen aangrenzende lijnen zitten. Moderne hoogtekaarten zijn vaak digitaal en gebaseerd op digitale hoogtemodellen (DEM), waardoor naast hoogte ook processen als helling en aspect kunnen worden afgeleid. De hoogtewaarden zijn meestal uitgedrukt ten opzichte van een verticale referentie zoals NAP (Normaal Amsterdams Peil) of een ander zeeniveau-datum.

Toepassingen van hoogtekaarten zijn breed: geografie, hydrologie, ruimtelijke planning, infrastructuurontwerp, defensie en recreatie. Ze helpen bij het inschatten van helling en run-off, bij drainageberekeningen en bij het plannen van wegen, gebouwen of waterbeheersingsmaatregelen. Daarnaast vormen hoogtekaarten de basis voor driedimensionale visualisaties en ruimtelijke analyses in GIS. Er bestaan verschillende kaarttypen, van eenvoudige contourkaarten tot uitgebreide topografische kaarten die ook wegen, gebouwen en landgebruik tonen. Digitaal kunnen hoogtekaarten bovendien dienen als basis voor 3D-modellen en simulaties van landschappen.

Data voor hoogtekaarten komen van nationale kaartdiensten, satellietmetingen zoals SRTM, LIDAR en fotogrammetrie. De keuze voor datum, schaal en de gebruikte referentie beïnvloeden de toepasbaarheid in veldwerk en analyse.