hoofdkabels

Hoofdkabels zijn de primaire elektrische kabels die stroom leveren van een transformatorstation of hoofdverdeelpunt naar de secundaire netwerken of grote installaties. Ze dragen doorgaans hogere spanning en capaciteit dan afgeleide of voorliggende kabels en zijn bedoeld om grote belastingen over lange afstanden te transporteren. Hoofdkabels kunnen ondergronds worden gelegd of als bovenliggende kabels worden uitgevoerd, afhankelijk van de locatie en de beveiligingseisen.

De bouw van hoofdkabels omvat geleiders van koper of aluminium, met isolatie zoals XLPE of PVC. Soms worden ze afgeschermd en/of gewapend voor ondergrondse toepassing. Een buitenmantel van PE of PVC biedt bescherming tegen vocht, chemicaliën en mechanische belasting. Kabels kunnen meerdere geleiders bevatten (veelal driefasig) en worden ter plaatse in kabelsysteemtypen ondergebracht, zoals in buis, kabelgoot of direct in de grond.

Toepassingsgebieden en spanningsklassen: hoofdkabels worden gebruikt als krachtige voedingen in elektriciteitsnetten en in gebouwen om de hoofdverdeler van de bron naar de verdeelnetten te brengen. In netwerken komen ze voor als middenspanningskabels (MV) met doorgaans circa 1 tot 36 kV, terwijl voor lage spanning (LV) hoofd- of distributie-voedingen meestal tot circa 1 kV gaan. Voor ondergrondse aanleg worden ze vaak in kabelgoten, ducting of direct-in-de-bodem geplaatst; overheadvarianten bestaan ook in bepaalde omgevingen.

Veiligheid en normen: de installatie en het onderhoud van hoofdkabels volgen nationale en internationale normen en aanbevelingen (zoals IEC- en EN-standaarden en, in Nederland, relevante NEN-normen). Doorgaans gelden voorschriften voor installatieafstand tot andere kabels, begraafdiepte, kabelconfiguratie, afdichting en bescherming tegen mechanicale belasting, kortsluiting en brand. Periodieke inspectie en testing van isolatie en aarding zijn onderdeel van het onderhoud.

Zie ook: elektriciteitsnet, hoofdverdeler, middenspanningsnet, laagspanningsnet, kabelonderhoud.