hillstabiliteit

Hillstabiliteit verwijst naar de stabiliteit van hellingen en taluds en beschrijft de mate waarin een helling bestand is tegen bewegingen onder invloed van hydrologische, mechanische en seismische krachten. Het onderwerp wordt bestudeerd binnen de geotechniek en earth science en is van belang voor infrastructuur, ruimtelijke planning en risicoanalyse.

De belangrijkste beïnvloedende factoren zijn de geologische samenstelling en structuur van de helling (grond- of rotslagen, cohesie en interne wrijving), de hydrologie (grondwaterdruk, infiltratie en drainage), de belasting van de helling (constructie, gewicht van verwerkte materialen en erosiedoorslag), de aanwezigheid van gebreken zoals breuklijnen en geplande of foutieve ontgravingen, vegetationeel beheer en seismische activiteit. Ook menselijke activiteiten zoals constructie, wegverdichting of slope grading kunnen de stabiliteit beïnvloeden.

Veel voorkomende fa aluminium: aardverschuivingen (soil landslides), rotsvallen en rotslawines, diepe en oppervlakkige verschuivingen, klemming van grond door waterdruk en verlies van cohesie bij verzadigde conditions. De faalmechanismen ontstaan vaak door combinatie van verhoogde poreuze druk, verlies van shear weerstand en afwijkende belastingen.

Analyse en beoordeling van hillstabiliteit gebeurt met methoden zoals grensevenwichtstechnieken (limiet-evenwicht), die een factor van veiligheid berekenen, en numerieke methoden zoals eindige-elementen om spanningen en de deformatiestaat te simuleren. Waarneming en monitoring (inclinometers, piezometers, extensometers, satelliet- en lidarmetingen) ondersteunen vroegtijdige signalering.

Mitigatie en beheersing omvatten drainageverbetering, herprofilering en afwatering langs de helling, versteviging met ankers en rotsverankering, landschaps- en vegetatiedaken, terrassering en reconstructie van faalpunten. Provinciale of regionale plannen richten zich op risicobeoordeling en ontwerp van veilige hellingen langs wegen, gebouwen en dijken.