halsverwondingen

Halsverwondingen verwijzen naar letsels aan de halsregio, inclusief de halswervelkolom, zachte weefsels en zenuwstructuren. Ze variëren van zacht weefselletsel en verstuiking tot fracturen, dislocaties en letsel aan het ruggenmerg.

Veelvoorkomende typen zijn whiplash bij plotselinge bewegingen van het hoofd, cervicale wervelfracturen, wonden en penetrerende letsels, en traumatisch letsel aan de zenuwen of het ruggenmerg. De ernst bepaalt behandeling en prognose.

Oorzaken omvatten auto- en motorfietsongelukken, sportblessures, valpartijen en geweld. Ook iatrogeen trauma kan halsverwondingen veroorzaken tijdens medische procedures.

Symptomen variëren: nekpijn en stijfheid, beperkte bewegingsvrijheid, gevoelloosheid of zwakte in armen of handen, hoofdpijn en uitstralende pijn. Ernstige letsels kunnen ademhalingsproblemen, verlies van controle over blaas of darmen of neurologische afwijkingen veroorzaken.

Diagnose begint met een klinisch onderzoek en beoordeling van ademhaling, circulatie en neurologie. Bij verdenking op ruggenmergletsel worden beelden gemaakt: röntgenfoto’s, CT en MRI. Beoordeling door een gespecialiseerd team is aangewezen.

Behandeling is afhankelijk van het letsel. Onmiddellijke zorg omvat stabilisatie van de wervels en immobilisatie met een halskraag of immobilisatiesystemen. Conservatieve behandeling kan rust, pijnstilling en fysiotherapie inhouden; bij instabiele fracturen of ruggenmergletsel kan chirurgie nodig zijn.

Prognose varieert sterk per aard en ernst van het letsel. Vroege diagnose en adequaat behandelketen verbeteren de uitkomst. Complicaties kunnen blijvende neurologische schade, chronische pijn of longoedeem zijn.

Preventie richt zich op veiligheidsmaatregelen zoals autogordels, helm gebruik bij sport en werk, en valpreventie in oudere populaties.