geluidsdichte

Geluidsdichte verwijst naar de mate waarin geluid wordt tegengehouden of beperkt wanneer het van de ene naar de andere ruimte overgaat. In de bouw en acoustiek wordt vaak gesproken over geluidsisolatie. De kwaliteit wordt doorgaans uitgedrukt in decibels (dB) en kan worden weergegeven met indices zoals transmissieverliezen (TL) en de gewogen geluidsreductie-index (Rw). Een hogere waarde duidt op betere isolatie. De prestaties kunnen per frequentie verschillen.

Factoren die geluidsdichtheid bepalen zijn onder meer de massa per oppervlakte van een constructie, de stijfheid en demping van materialen, en de mate van kierdichtheid. Ook flanktransmissie via aansluitingen en randen kan de isolatie beïnvloeden. Geluidsisolatie is vaak frequentieafhankelijk, met betere prestaties bij sommige banden en zwakkere bij others.

Ontwerp en materialen die de geluidsdichtheid verbeteren, omvatten onder andere: massieve of dubbelwandige constructies, gespannen wanden met een luchtspouw, en dempende lagen zoals minerale wol of glaswol. Belangrijke maatregelen zijn tevens goede afdichting langs deuren en ramen, gebruik van geluiddichte deuren en kozijnen, en vulling van kieren. In de praktijk worden ook decoupling-technieken toegepast om resonanties te verminderen.

Standaarden en metingen: in de bouwkunde worden normen zoals EN ISO 717-1 (geluidsisolatie tussen ruimtes) en EN ISO 717-2 (geluidsisolatie van constructies tegen geluid van buiten) gehanteerd. De geluidsdichtheid wordt doorgaans in labometingen bepaald, met aanvullende veldmetingen om de prestaties in realistische situaties te beoordelen. Toepassingen variëren van woningen en kantoren tot studio’s, ziekenhuizen en geluidgevoelige industrie.