geluiddruk

Geluidsdruk is de drukvariatie in de lucht die door een geluid wordt veroorzaakt. Op een punt kan de luchtdruk tijdelijk afwijken van de atmosferische druk door de geluidsgolf, met positieve en negatieve afwijkingen. In de praktijk wordt vaak gesproken over het geluidsdrukniveau, uitgedrukt in decibel (dB SPL).

Het geluidsdrukniveau (Lp) is een logaritmische maat voor de verhouding tussen de gemeten geluidsdruk p_rms en een referentiedruk p_ref. De standaardreferentie is p_ref = 20 micro pascal (µPa). Het geluidsdrukniveau wordt berekend als Lp = 20 log10(p_rms / p_ref) in dB. p_rms is de wortelgemiddelde van de tijdvaarlige drukvariaties; dit is een signaalmatige maat die vaak gebruikt wordt omdat het gehoor een logaritmische en relatief lineaire respons heeft over het bereik van dagelijkse geluiden. Verschillende kenmerken zoals piekdruk en piek-naar-piek kunnen ook worden beschreven, naast de RMS-waarde.

Metingen van geluiddruk gebeuren meestal met microfoons die verbonden zijn met geluidsniveaumeters. Deze instrumenten kunnen verschillende frequentie- en tijdafhankelijke kenmerken weergeven en vergelijken met gestandaardiseerde normen. Voor publiek en arbeidsomstandigheden gelden normen en richtlijnen die verschillen in meetprocedures en drempels, zoals IEC 61672 en ISO 1996.

Toepassingen van geluiddruk- en geluidsdrukniveau-rapportage omvatten geluidshinderbeoordeling, ontwerp van akoestische ruimten, geluidsisolatie en veiligheidsvoorschriften op de werkplek. Langdurige blootstelling aan hoge geluidsdrukniveaus kan gehoorschade veroorzaken; richtlijnen stellen vaak maximale blootstellingsduur per dB boven een bepaalde drempel.