Home

gasadsorptie

Gasadsorptie is het proces waarbij gasmoleculen aan het oppervlak van een vaste stof hechten. Dit kan via fysische adsorptie (physisorptie) met zwakke van der Waals-krachten of via chemische adsorptie (chemisorptie) met sterke bindingen. Fysische adsorptie is meestal reversibel en exotherm; chemisorptie kan langdurig of zelfs onomkeerbaar zijn. Adsorptie verschilt van absorptie, waarbij gasmoleculen in de bulk van een materiaal worden opgenomen.

De hoeveelheid adsorptie bij een bepaalde temperatuur wordt weergegeven in een adsorptie-isotherm. Modellen die vaak worden

Toepassingen en materialen: gasadsorptie speelt een sleutelrol bij adsorptie-materialen zoals actieve kool, silicagel, alumina, zeolieten en

Beperkingen en overwegingen: adsorptie is sterk afhankelijk van temperatuur en druk; hysterese kan optreden bij mesoporën;

gebruikt
zijn
het
Langmuir-model
(monolayer,
homogeen
oppervlak)
en
het
BET-model
(Brunauer-Emmett-Teller)
voor
multilayer-adsorptie
en
om
de
specifieke
oppervlakte
van
materialen
te
schatten.
De
vorm
van
de
isotherm
en
de
aanwezigheid
van
drukafhankelijke
hysterese
bieden
informatie
over
poreuze
structuur
en
poriegroottes.
metalen-organische
koppelverbindingen
(MOFs).
Voorbeelden
zijn
gasopslag
(waterstof,
methaan),
gasopdeling
en
-scheiding
(CO2-captatie,
O2/N2-separatie)
en
katalytisch
ondersteunde
reacties.
Metingen
worden
doorgaans
uitgevoerd
met
volumetrische
of
gravimetrische
systemen,
onder
gecontroleerde
druk
en
temperatuur.
De
resultaten
leveren
kenmerken
zoals
de
specifieke
oppervlakte
en
porositeit,
die
bepalend
zijn
voor
prestaties.
chemisorptie
kan
leiden
tot
irreversibele
binding;
selectiviteit
hangt
af
van
oppervlaktetypen
en
poriearchitectuur.