fragmentatiecontrole

Fragmentatiecontrole is een verzamelterm voor technieken die bedoeld zijn om fragmentatie in informatiesystemen te voorkomen, te beheersen of op te lossen. Fragmentatie ontstaat wanneer vrije ruimte of data niet aaneengesloten is, waardoor het geheugen, de opslag en de netwerkomgeving minder efficiënt functioneren. Door fragmentatiecontrole kunnen prestaties en benutting van middelen behouden blijven of verbeterd worden.

In geheugenbeheer ontstaan externe fragmentatie (verspreide vrije blokken) en interne fragmentatie (toegewezen blokken die groter zijn dan nodig). Fragmentatiecontrole omvat strategieën voor geheugenallocatie (bijv. first-fit, best-fit), het gebruik van paginering of segmentatie, en technieken zoals compacte- of defragmentatieprocessen. Ook wordt garbage collection toegepast in talen met automatisch geheugenbeheer.

Bij opslag en bestandssystemen kan bestandenfragmentatie leiden tot verspreide blokken van een bestand. Defragmentatie- of herordeningstechnieken groeperen data opnieuw om sequentiële opslag en snellere toegang te bevorderen. In databases kan partitionering en herorganisatie van datafragmenten de prestaties van queries en transacties verbeteren.

In netwerken draagt fragmentatie vaak bij tot overhead en verlaging van doorvoer wanneer grote pakketten worden opgesplitst door routers. Fragmentatiecontrole probeert dit te voorkomen via MTU-beheer en Path MTU Discovery; waar fragmentatie onvermijdelijk is, geldt efficiënte samenstelling bij de ontvanger als doel.

Voordelen van fragmentatiecontrole zijn onder meer verbeterde prestaties, betere cache- en geheugenlokalisatie en efficiënter ruimtegebruik. Nadelen kunnen bestaan uit de overhead van verplaatsing van data en extra complexiteit in beheer en onderhoud.