endoflifeplannen

Endoflifeplannen verwijzen naar vooraf vastgestelde wensen en afspraken over de zorg en behandeling aan het einde van iemands leven. Ze zijn bedoeld om autonomie te beschermen en om naasten en zorgverleners te helpen beslissen wanneer iemand niet meer kan communiceren.

Belangrijke onderdelen zijn onder meer een wilsverklaring die aangeeft welke medische behandelingen wel of niet wenselijk zijn (bijv. reanimatie, intensieve zorg, kunstmatige beademing), aanwijzing van een zorgvertegenwoordiger of medische volmacht, en afspraken over de gewenste zorgomgeving (thuis, in een ziekenhuis of verpleeghuis) en over pijn- en symptoombehandeling.

Het proces omvat vroegtijdige gesprekken met familie en zorgverleners, het schriftelijk vastleggen van wensen en het zorgen dat het document gemakkelijk toegankelijk is voor de huisarts en in noodgevallen voor ziekenhuizen. Het document moet regelmatig worden herzien bij wijzigingen in gezondheid, familieomstandigheden of de wet.

Juridische en ethische context: de geldigheid en uitvoering van endoflifeplannen hangen af van het lokale recht en medische normen. In sommige rechtsgebieden bestaan expliciete instrumenten zoals wilsverklaringen en medische volmachten; in andere gevallen kunnen documenten slechts een leidraad vormen. Het is aan te raden om het plan af te stemmen met zorgverleners en, indien nodig, juridisch advies in te winnen.