echogeniciteit

Echogeniciteit is een term uit de medische beeldvorming die de mate van reflectie van ultrageluidgolven door weefsels beschrijft. Bij echografie wordt de helderheid van een beeld bepaald door de hoeveelheid echo’s die door het weefsel worden teruggekaatst. Deze helderheid wordt gerapporteerd als echogeniciteit en vergeleken met die van omliggend weefsel. Veelvoorkomende aanduidingen zijn hyperechoïsch, hypoechoïsch, anechoïsch en isochoïsch, die de relatieve helderheid aangeven.

In de klinische praktijk roept echogeniciteit associaties op met verschillende weefselkenmerken. Een echografie die sneller terugkaatst is hyperechoïsch (helderder) en kan wijzen op bot, calcificaties, fibrose of veel vet. Anechoïsche structuren bevatten geen interne echo’s en komen vaak voor bij vochtige structuren zoals cysten of blaaslumen. Hypoechoïsche gebieden zijn donkerder dan omliggende parenchym. Isoechoïsch betekent gelijke helderheid als het referentieweefsel. De echogeniciteit kan variëren met de invalshoek van de geluidsgolven en met de instellingen van het apparaat. Artefacten zoals anisotropie en verlichtingsinstellingen kunnen de waarneming beïnvloeden.

Veranderingen in echogeniciteit kunnen wijzen op pathologie maar zijn vaak niet specifiek. Voorbeelden zijn toename van echogeniciteit bij leververvetting of bij chronische lever- en nierziekten; vermindering van echogeniciteit kan optreden bij bepaalde soorten vocht- of ontstekingsgerelateerde afwijkingen. Daarom wordt echogeniciteit meestal geïnterpreteerd in combinatie met klinische informatie en aanvullende beelden.

Toepassingsgebieden omvatten onder meer abdominale, cardiologische en obstetrische echografie, waarbij de echogeniciteit van organen zoals lever, nieren en myocard wordt beoordeeld om afwijkingen te detecteren en te volgen.