dubbelschroef

Dubbelschroef, in maritieme termen ook wel twin-screw genoemd, is een voortstuwingsconfiguratie waarbij een schip wordt voortbewogen door twee afzonderlijke schroeven die op aparte assen zijn gemonteerd. Deze opstelling wordt vooral toegepast bij middelgrote tot grote schepen, zoals oceaanstomers, passagiersschepen en vissersboten. De schroeven bevinden zich meestal aan de achterste romp en worden vaak ondersteund door twee roeren of een dubbel roerconfiguratie om de bestuurbaarheid te verbeteren.

De twee schroeven kunnen elk worden aangedreven door een eigen motor of aandrijfbron, waardoor redundantie en onafhankelijke controle mogelijk zijn. In sommige ontwerpen kan één aandrijving twee schroeven aandrijven via een tandwielkast, al dan niet met hydraulische of elektrische koppelingen.

Voordelen van dubbelschroef zijn onder meer betere manoeuvreerbaarheid bij lage snelheden, verbeterde stabiliteit in bochten en de mogelijkheid om voortstuwing te behouden bij uitval van één schroef. Daarnaast biedt het redundantie in operaties en efficiënte besturing bij haventransport.

Nadelen zijn hogere bouw- en onderhoudskosten, een grotere rompvorm en structurele complexiteit, en mogelijk toegenomen brandstofverbruik door extra weerstand en componenten. Geluid en trillingen kunnen ook hoger uitvallen.

Historisch gezien werd dubbelschroef veel toegepast vanaf de 19e eeuw en bereikte brede acceptatie in de 20e eeuw voor handel, oorlogvoering en passagiersvaart. Tegenwoordig blijft de configuratie gangbaar waar manoeuvreerbaarheid en redundantie gewenst zijn.