schroef

Een schroef is een bevestigingsmiddel met een helixvormige schroefdraad rondom een cilindrische as. Door te draaien zet een schroef rotatie om in lineaire kracht, waardoor twee of meer onderdelen vast komen te zitten. Schroeven worden meestal toegepast in combinatie met een moer of in een getapt gat. Veel schroeven zijn zelftappend en kunnen zich in hout, kunststof of metaal vastzetten zonder vooraf te boren. De term omvat zowel metalen als kunststof schroeven en een breed scala aan uitvoering en toepassingen.

Schroeven variëren op basis van toepassing en ontwerp. Houtschroeven hebben een scherp punt en doorgaande draad die zich in hout vastzet; machine schroeven dienen meestal in een getapte opening of samen met een moer te worden gebruikt; zelftappende schroeven maken hun eigen draad in plaatmateriaal. Hoofd- en aandrijvingstypes verschillen: vlakke kop, ronde kop of verzonken kop; en de aandrijving kan bestaan uit een gleuf, kruiskop (Phillips/Posidriv) of Torx. Maatvoering gebeurt volgens diameter en spoed (metrieksysteem of inch).

Materialen en afwerkingen: veel schroeven zijn van staal, bij corrosie bestendige varianten van roestvast staal, of aluminium. Voor speciale omgevingen bestaan ook brons- of kunststof schroeven. Afwerkingen zoals zink-, chroom- of nikkelcoatings verhogen corrosiebestendigheid en slijtvastheid.

Productie en normen: schroeven worden geproduceerd door koude of warme vormgeving, en de schroefdraad wordt gevormd door wrijven of rollen. Metrische schroeven volgen ISO/DIN-normen (bijv. M-diameter en pitch); inch-schroeven volgen UNC/UNF-standaarden. Verschillen in tolerantie en grip zijn vastgelegd in de relevante normen.

Bij selectie houdt men rekening met belastingtype (trek, shear), materiaal van de verbinding, gewenste zichtbaarheid en milieuomstandigheden. Voor een goede verbinding is juiste voorboorgat en voldoende schroeflengte en torque vereist.