dragervezels

Dragervezels, in de context van materiaaltechnologie ook wel versterkingsvezels genoemd, zijn lange dunne filamenteuze materialen die primair fungeren als het dragende deel van een composiet. In vezel-versterkte materialen dragen ze de grootste trekbelasting en bepalen zij in belangrijke mate de stijfheid en sterkte, terwijl de matrix de vorm vasthoudt en de vezels beschermt tegen chemische invloeden. De prestatie van het geheel hangt sterk af van de oriëntatie en verdeling van de dragervezels, de vezelvolumefractie en de kwaliteit van de hechting tussen vezel en matrix.

Voorbeelden van dragervezels zijn koolstofvezels, glasvezels en aramidevezels (zoals Kevlar). Natuurlijke dragervezels zoals hennep, vlas en lijnzaad komen voor in biogebaseerde composites. Dragervezels komen voor in vormen als tow, rovings, garens en geweven weefsels, en worden gecombineerd met verschillende matrixmaterialen. De keuze voor vezel en oriëntatie hangt af van vereiste sterkte, stijfheid, hittebestendigheid en kosten.

Toepassingen bevinden zich onder meer in de luchtvaart, auto-industrie, sportartikelen en bouwcomponenten. Praktische overwegingen zijn onder meer de hechting tussen vezel en matrix, vochtopname bij natuurlijke vezels en verwerkingseisen tijdens productieprocessen zoals lay-up, pultrusie of wikkelen. Recyclen en hergebruik zijn afhankelijk van de specifieke vezel-matrixcompositie. Ontwikkelingen richten zich op oppervlaktebehandelingen en compatibilatoren die de belastingoverdracht tussen vezel en matrix verbeteren.