downlinkbanden

Downlinkbanden zijn de radiosfrequentiegebieden die zijn toegewezen voor het ontvangen van signalen van een satelliet op aarde. Ze vormen samen met uplinkbanden de twee richtingen van een satellietcommunicatiestelsel. In de praktijk worden downlinkbanden gebruikt voor televisie-uitzendingen, bredere data-diensten en telecommunicatie via satellieten.

De belangrijkste downlinkbanden zijn C-band, Ku-band en Ka-band. C-band-downlinks bevinden zich doorgaans in ongeveer 3,4–4,2 GHz, Ku-band-downlinks liggen meestal in de 12–18 GHz-band, en Ka-band-downlinks bedienen hogere frequenties in het gebied van circa 26,5–40 GHz. De exacte frequentieindelingen variëren per regio, satellietoperator en dienst, en worden vaak afgestemd op dekking, redundantie en interferentiebeheer.

Regelgeving en gebruik vallen onder internationale en nationale afspraken. De ITU-R regelt wereldwijde toewijzingen van these banden, terwijl nationale regelgevers licenties verlenen en toezicht houden op het gebruik. Satellietoperators passen linkbudgetten, gerichte stralingspatronen en vaak meerdere polarisaties toe om interferentie te beperken en capaciteit efficiënt te benutten. Foutencodering en moderne modulatie verbeteren de betrouwbaarheid onder atmosferische omstandigheden.

Toepassingen van downlinkbanden omvatten satelliettelevisie en broadband-internetdiensten, datacommunicatie voor bedrijven en overheden, telemetrie en commandotechniek, en ruimtevaartnetwerken voor zowel commerciële als openbare diensten. De keuze voor een specifieke band hangt af van factoren zoals benodigde capaciteit, baanconfiguratie, geografische dekking en kosten.