distributiegeleiders

Distributiegeleiders zijn de geleiders in elektriciteitsnetwerken die elektriciteit transporteren van transformatorstations naar eindgebruikers. Ze komen voor in twee hoofvormen: bovengrondse lijnen en ondergrondse kabels. Bovengrondse geleiders bestaan meestal uit aluminium geleiders, soms met een staalharde kern voor treksterkte (bijv. ACSR, AACSR, AAAC). Ondergrondse kabels bestaan uit meerdere geleiders met isolatie (XLPE of PVC) en een beschermende mantel, ontworpen voor ondergronds gebruik en bescherming tegen vocht, mechanische belasting en beschadiging.

De keuze voor type en constructie hangt af van belasting, afstand, omgeving en kosten. De doorsnede (in mm²), het gebruikte materiaal en de constructie bepalen de weerstand, de verliezen (I²R) en de maximale ampaciteit. Bij bovengrondse lijnen is de spanafstand en de buigbelasting (sag) kritisch voor de hoogte boven wegen en bomen. Kabels vereisen passende isolatie en afscherming tegen korte storingen en vocht.

Distributiegeleiders leveren actief en reactief vermogen en beïnvloeden spanningsval en netstabiliteit. Veiligheid en betrouwbaarheid worden gewaarborgd door ontwerp volgens internationale normen (IEC, CENELEC) en nationale regels, met inspectie op corrosie, slijtage, isolatiefouten en kortsluitbeveiliging.

In de toekomst kunnen geleiders worden aangepast voor grotere vermogens, lagere verliezen en betere betrouwbaarheid, bijvoorbeeld door betere materialen en bundelingstechnieken. Distributiegeleiders vormen de ruggengraat van het laag- en middenspanningsnetwerk tussen productiepunten en consumenten.