dierbenamingen

Dierbenamingen is het systeem voor het geven van namen aan dieren. De term omvat zowel de gewone, volkstaalbenamingen die in het dagelijks leven worden gebruikt als de formele wetenschappelijke namen die in de taxonomie worden gehanteerd.

Wetenschappelijke benaming: De formele namen voor dieren bestaan doorgaans uit Latijnse of latijngevormde termen. Ze bestaan meestal uit twee delen: de geslachtsnaam (genus) en de soortnaam (epitheton), samen de binomiale naam vormend, zoals Canis lupus. Subsoorten kunnen een derde element dragen, bijvoorbeeld Canis lupus familiaris. De regels voor dierenbenamingen zijn vastgelegd in de International Code of Zoological Nomenclature (ICZN). Namen staan onder principen zoals prioriteit (de oudste geldige naam heeft voorrang), beschikbaarheid en het toewijzen van een type exemplaar om de naam aan een concreet organisch specimen te koppelen. Namen moeten in een erkend wetenschappelijk werk met een onderscheidende beschrijving worden gepubliceerd.

Gewone namen: Volkstaalbenamingen variëren per taal en regio en kunnen beschrijvend of cultureel bepaald zijn. Ze worden niet door een internationaal enkele code gestuurd, wat tot ambiguïteit of duplicatie kan leiden tussen talen. Woordenboeken en nationale checklists helpen de terminologie vooral in specifieke contexten te standardiseren.

Proces en gebruik: Bij de beschrijving van een nieuw dier doet de onderzoeker voorstel voor een naam, levert een beschrijving en wijst een type-exemplaar toe. Als aan formele criteria is voldaan, wordt de naam de geldige naam; latere onderzoekers publiceren mogelijk synoniemen of herclassificaties.

Databanken en toepassing: Moderne taxonomie vertrouwt op databanken zoals ITIS of WoRMS om namen over publicaties en platforms heen te harmoniseren, zodat er duidelijke communicatie blijft over dierdiversiteit.