corrosiviteit

Corrosiviteit is de eigenschap van een stof of omgeving om materialen of levende weefsels chemisch aan te tasten. In de chemische en materiaalkundige context verwijst corrosiviteit vaak naar het vermogen van zuren, basen en oxidatoren om metalen te corroderen of bouwmaterialen te beschadigen, en naar het risico op chemische brandwonden bij huid- of oogcontact.

Factoren die corrosiviteit bepalen zijn onder meer de concentratie van de stof, temperatuur, aanwezigheid van water of vocht, pH, zuurstof en de aanwezigheid van beschermende lagen op oppervlakken. Ook materiaaleigenschappen zoals legeringen, microstructuur en passivatie beïnvloeden hoe snel corrosie optreedt. Corrosie kan elektrochemisch plaatsvinden, waarna galvanische corrosie tussen verschillende metalen kan ontstaan, of atmosferische en microbiële corrosie.

Metingen en classificatie: de corrosiviteit kan worden bepaald door gewichtsverliesmetingen van proefstukken, elektrochemische metingen zoals potentiostatische of polarografische technieken en de bepaling van corrosiesnelheden. Voor gevaarlijke stoffen wordt corrosiviteit veelal gecodeerd volgens het GHS/CLP-systeem, met het pictogram voor corrosie en categorieën waarin staat hoe ernstig huid- en oogschade kunnen zijn (bijvoorbeeld H314 voor ernstige huid- en oogbeschadiging; H290 voor corrosie aan metalen).

Toepassingen en impact: corrosiviteit is een cruciale eigenschap bij de opslag, verwerking en transport van chemicaliën, bij de keuze van materialen voor leidingen en containers, en bij de ontwikkeling van beschermende coatings en passiveringslagen.

Preventie en mitigatie: maatregelen omvatten het gebruik van compatibele materialen, coatings of inhibitoren, controle van temperatuur en vocht, adequate ventilatie en noodprocedures zoals oogdouches en veiligheidsschoenen. Regelgeving schrijft duidelijke etikettering en opslagvereisten voor om onbedoelde blootstelling te voorkomen.