composietopbouw

Composietopbouw is een tandheelkundige restauratietechniek waarbij een resin-composietmateriaal wordt gebruikt om verloren of beschadigde tandstructuur weer op te bouwen. De opbouw kan dienen als fundament voor een definitieve restauratie zoals een kroon of een facings, of als definitieve, directe restauratie bij beperkte beschadiging. De methode wordt vaak toegepast na cariësversterving, fracturen, slijtage of na een endodontische behandeling om voldoende tandenwerk te creëren voor een goede occlusie en retentie.

Indicaties voor composietopbouw zijn onder meer onvoldoende resterende tandmassa die nodig is om een kroon, brug of directe vulling te bevestigen, beschadigde occlusale of vestibulaire oppervlakken, en situaties waarbij conservatieve restauraties gewenst zijn. Het materiaaltype kan variëren van flowable tot hybride of microhybrid composiet, afhankelijk van de locatie en sterkte-eisen. Gebruikelijke aanvullende materialen zijn hechtingssystemen en eventueel basis- of afdeklagen zoals glas-ionomeren materiaal.

De procedure omvat isolatie van de tand, etsen en het aanbrengen van een bonding-systeem, gevolgd door opbouw in meerdere dunne lagen die elke laag worden uitgehard. Na voltooiing worden de oppervlakken gepolijst om een glad oppervlak en esthetiek te bereiken. De opbouw kan tijdelijk of definitief zijn, afhankelijk van de behandeling en de planning voor verdere restauratie.

Voordelen zijn onder andere behoud van tandstructuur, esthetiek en relatief lagere kosten vergeleken met meer invasieve restauraties. Nadelen zijn onder meer techniekgevoeligheid, kans op polymerisatiekrimping en mogelijk minder lange levensduur dan keramische oplossingen. Communicatie met de patiënt over onderhoud en verwachtingen is belangrijk.