cobaltbronnen

Cobaltbronnen verwijzen naar de natuurlijke en industriële oorsprong van het element kobalt, een overgangsmetaal dat veelvuldig wordt gebruikt in batterijen, superlegeringen, magneten en katalysatoren. De meest voorkomende natuurlijke bronnen bevinden zich in de ondergrondse ertsafzettingen van de Kongobekken in Centraal‑Afrika, de Kola‑gebergte in Rusland, en Australië. In deze ertsformaten komt kobalt vaak voor in combinatie met nikkel, koper of mangaan, waardoor het meestal als bijproduct van de winning van deze metalen wordt gewonnen.

De belangrijkste commerciële mijnen voor kobalt bevinden zich in de Democratische Republiek Congo, waar meer dan 60 % van de wereldproductie wordt gedebiteerd. Andere belangrijke producenten zijn China, Rusland, en Canada, waar het erts meestal wordt gewonnen als bijproduct van nikkel‑ of koperontginning. Daarnaast bestaat een minder bekende bron in de vorm van lateriet- en zandstenenafzettingen, waarbij kobalt wordt geëxtraheerd uit zogenaamde “cobalt‑rich brines” in zoutvlaktes of grondwaterbronnen; deze methoden zijn echter minder economisch ontwikkeld.

Industrieel wordt kobalt ook teruggewonnen uit gebruikte lithium‑ionbatterijen en andere recyclingstromen, een groeiend segment gezien de toenemende vraag op de markt voor elektrische voertuigen en energieopslag. De terugwinningsprocessen omvatten mechanische scheiding, hydro‑ of pyrometallurgische extractie, en het doel is om de afhankelijkheid van primaire mijnbouw te verminderen en de milieu‑impact te verkleinen.

Cobalt is essentieel voor diverse high‑tech toepassingen, maar de winning ervan roept zorgen op omtrent ethische kwesties, arbeidsomstandigheden en milieuschade, met name in Congo. Internationale initiatieven, zoals de Responsible Cobalt Initiative en de EU‑verordening voor due diligence, streven naar transparantere en duurzamere cobaltbronnen.