cariësplaatsen

Cariesplaatsen, ook wel carieslaesies genoemd, zijn locaties op tanden waar cariës zich ontwikkelt en kan leiden tot aantasting van glazuur en dentine. Caries ontstaat wanneer cariogene bacteriën in tandplak suikers uit het dieet omzetten in zuur, waardoor mineralen uit het tandoppervlak vrijkomen (demineralisatie). In de beginfase vertoont het oppervlak vaak witte, mattere plekken; bij voortgezette progressie kan cavitatie ontstaan.

De belangrijkste veroorzakers zijn Streptococcus mutans en lactobacillen. Risicofactoren zijn hoge suikerinname, onvoldoende mondhygiëne, beperkte salivastroom en gebrek aan fluoride. De mate van schade varieert van oppervlakkige, niet-cavitaire laesies tot diepe gaatjes die restauraties noodzakelijk maken.

Diagnose gebeurt via visuele inspectie, tactiele onderzoeken en röntgenbeeldvorming, vooral bij proximale cariës. Het ICDAS-systeem wordt vaak gebruikt om laesies in stadia te classificeren. Locaties van cariës zijn onder meer occlusale fissuren, proximale oppervlakken en worteloppervlakken bij oudere personen of bij terugtrekkend tandvlees.

Behandeling is afhankelijk van de ernst: vroege laesies kunnen remineraliseren met topicale fluoriden en, waar passend, CPP-ACP-producten; fissuren kunnen worden afgedekt met sealants. Cavitaire cariës vereist meestal restauratie met materialen zoals composiet of amalgaam, afhankelijk van de beschadiging en esthetische overwegingen. Diepe cariës kan pulpbehandeling of endodontische stappen vereisen.

Preventie omvat regelmatige fluoride-inname (tandpasta, mondspoelingen), sealants op kwetsbare fissuren, goede mondhygiëne, geringe suikerinname en regelmatige controles bij de tandarts.