budgetering

Budgetering is het proces van plannen en beheersen van financiële middelen door het opstellen van een begroting voor toekomstige perioden, gebaseerd op doelstellingen, verwachtingen en aannames. Het doel is om middelen efficiënt toe te kennen, samenwerking te bevorderen en prestaties te controleren. De begroting omvat zowel operationele als financiële planning, waaronder omzetprognoses, productie- en inkoopbegrotingen, personeels- en overheadkosten, evenals kasstroom- en kapitaalsbegrotingen. De uitkomst is vaak de hoofdbegroting (masterbudget), die meestal bestaat uit een verwachte winst- en verliesrekening, balans en kasstroomoverzicht.

Procesmatig doorloopt budgetering verschillende fasen. Eerst worden doelstellingen vastgesteld en relevante data verzameld. Vervolgens worden aannames gemaakt over omzet, prijzen, kosten en investeringen. Daarna worden diverse begrotingen opgesteld (omzet-, inkoop-, productie-, personeels-, overheadbegrotingen) en samengevoegd tot de hoofdbegroting. Na goedkeuring door het management wordt deze geïmplementeerd en periodiek gevolgd, bijgestuurd en gevalideerd aan de hand van variantenanalyses, zodat afwijkingen van de realisatie kunnen worden opgespoord en gecorrigeerd.

Soorten begrotingen zijn onder meer incrementele begroting, zero-based budgeting, rolling forecast en flexibele begrotingen. Budgetering kan centraal plaatsvinden of participatief zijn, waarbij zowel top-down als bottom-up input uit verschillende afdelingen wordt meegenomen.

Toepassingsgebieden zijn onder meer bedrijven en organisaties (financiële planning, besluitvorming, kostenbeheersing), overheid en non-profit, en huishoudens bij particuliere budgettering.

Voordelen omvatten betere planning, coördinatie, controle en verantwoording, terwijl nadelen kunnen zijn dat het tijdrovend is, sterk afhankelijk van aannames en kan leiden tot budgettaire verspilling of budgetgaming als targets onrealistisch zijn.