brugtherapie

Brugtherapie, letterlijk 'bridge therapy', is in de geneeskunde een verzamelnaam voor behandelstrategieën die tijdelijk ingezet worden om een klinisch proces te overbruggen totdat een definitieve therapie kan worden toegepast. Het doel is ziekteprogressie te vertragen, symptomen te beheersen en de kwaliteit van leven te behouden terwijl aandoening of omstandigheden klaar zijn voor de definitieve behandeling.

Toepassingsgebieden zijn onder meer oncologie en transplantatie, maar het concept komt ook voor in andere specialismen. Voorbeelden zijn: het tijdelijk onder controle houden van tumoractiviteit met chemotherapie, hormoontherapie of gerichte therapie voorafgaand aan een operatie of stamcel- of orgaantransplantatie; het verlichten van symptomen bij ernstige ziekte zodat de patiënt de definitieve therapie kan ondergaan.

Kenmerken zijn onder meer individuele afstemming op de patiënt, het doel om stabilisatie te bereiken en regelmatig evaluatie van baten en risico's. De gekozen benadering hangt af van de aard van de aandoening, comorbiditeiten en beschikbaarheid van definitive opties. Mogelijke nadelen zijn bijwerkingen, traagwerkend effect, en dat het de onderliggende ziekte niet kan genezen.

Beoordeling en besluitvorming gebeurt doorgaans in een multidisciplinair team, met aandacht voor de tijdsdruk, verlangde behandeldoelen en patiëntenvoorkeuren. Het bewijs voor brugtherapie varieert per aandoening en behandelrichting; in veel gevallen dient brugtherapie als middel om de overgang naar een definitieve behandeling mogelijk te maken of te verbeteren.