boostregeling

Een boostregeling is een publiek beleidsinstrument dat bedoeld is om gerichte financiële of andere ondersteuning te bieden om specifieke economische activiteiten, technologieën of gedragingen te stimuleren die door de overheid als gewenst worden gezien. Het doel is investeringen toegankelijker te maken, de implementatie te versnellen of de acceptatie te vergroten dan op basis van marktmechanismen verwacht zou worden.

Een boostregeling kent doorgaans kenmerken zoals vormen van ondersteuning (subsidies, belastingvoordelen, zachte leningen, garanties of in-kind ondersteuning), toelatingscriteria (sector, type project, omvang, locatie en naleving van randvoorwaarden), en een financierings- of vergoedingsregeling (eenmalig of terugkerend, met een vastgesteld plafond). De uitvoering verloopt via een bevoegde instantie, met een aanvraagproces, begroting, termijnen en rapportage- en evaluatieverplichtingen. Vaak wordt de regeling afgesloten met evaluatiemomenten en een beoogde einddatum of herzieningsmomenten om effectiviteit en doelrealisatie te toetsen.

Doelen en toepassingsvelden: boostregelingen worden toegepast in onder meer energietransitie, innovatie en ondernemingsfinanciering, landbouwmodernisering, duurzame mobiliteit en digitale infrastructuur. Voordelen zijn het versnellen van investeringen, het verkleinen van financiële drempels en het vergroten van marktacceptatie. Nadelen kunnen marktverstoring, fraude- of misbruikrisico, oneerlijke verdeling en afhankelijkheid van publieke middelen zijn. Een robuuste evaluatie, transparantie en duidelijke exit-strategieën zijn essentieel om de effectiviteit te waarborgen.