bodemkleurigheid

Bodemkleurigheid is de waargenomen kleur van de bodem, een fundamenteel kenmerk in de pedologie. De kleur ontstaat door de combinatie van minerale bestanddelen (zoals ijzer- en mangaanoxiden), organisch materiaal, vochtgehalte en de oxidatie-reductiecondities waarin de bodem zich bevindt. Vaak wordt de kleur beschreven met termen zoals rood, geel, bruin, grijs of zwart, vaak volgens het Munsell-systeem voor bodemkleuren (bijv. 10YR 3/4).

De kleur geeft aanwijzingen over de samenstelling en het bodemvormingsproces. IJzeroxiden geven vaak rode en gele tinten; organische stof geeft donkerbruine tot zwarte tinten; natte en reductieve omstandigheden kunnen grijs- tot blauwtinten veroorzaken door reductie van ijzer (gleying). Door eluviatie (uitspoeling) van kleurstoffen kunnen boringen en E-horizons bleker worden. Mottling (vlekken van verschillende kleuren) duidt op variërende drainage en waterbalans door de tijd heen.

In de pedologie is bodemkleurigheid een diagnostisch kenmerk voor bodemprofielen en hun classificatie. Samen met structuur, textuur en chemische eigenschappen helpt kleur bij het bepalen van horizonindelingen (A, B, E, C) en drainageklassen. In kaartvorming en landgebruik wordt kleur gebruikt om onderscheid tussen bodems te herkennen en om vroegtijdig beperkingen door vochtregime of organische stof aan te wijzen.

Toepassingen en methoden: veldwaarneming met een kleurenkaart (bijv. Munsell-chart) en beschrijving in de bodemkartering; laboratoriummetingen met kleurmetingen en reflectometer, soms ondersteund door beeldanalyse. Houd rekening met belichting en voltrekking, aangezien kleur kan variëren door materie, vocht en bewerking.