blootstellingbeperkingen

Blootstellingbeperkingen zijn wettelijk vastgestelde grenswaarden voor de hoeveelheid van een gevaarlijke stof of andere blootstellingsfactor waaraan werknemers gedurende een bepaalde periode mogen worden blootgesteld, om gezondheidsschade te voorkomen. Ze worden doorgaans uitgedrukt als concentraties in lucht of in verhouding tot tijd.

Typen grenswaarden zijn onder andere het tijdsgewogen gemiddelde (TWA), de korte termijn grenswaarde (STEL) en de plafondwaarde. Het TWA geeft de gemiddelde blootstelling over een ingeschatte werkperiode (bijvoorbeeld acht uur) weer; het STEL beschrijft een maximale blootstelling over een korte periode; de plafondwaarde mag op geen enkel moment overschreden worden.

Deze grenzen worden vastgesteld door nationale overheden en EU-richtlijnen, en worden in de praktijk door werkgevers vertaald naar wettelijke verplichtingen. In Nederland vallen blootstellinggrenswaarden onder de Arbeidsomstandighedenwet en het Arbobesluit, en toezicht wordt uitgevoerd door Inspectie SZW. In EU-lidstaten zijn grenswaarden meestal opgenomen in nationale regelgeving die is gebaseerd op EU-richtlijnen.

In de praktijk gebruiken organisaties blootstellingbeoordelingen om te bepalen of de blootstelling onder de grenswaarden blijft. Dit gebeurt door metingen op de werkplek, monitoring van processen en evaluatie van controlemaatregelen. Beheersmaatregelen kunnen bestaan uit ventilatie, afzuiging, procesaanpassingen en het gebruik van persoonlijke beschermingsmiddelen. Als een grenswaarde dreigt te worden overschreden, moeten directe corrigerende acties en aanvullende metingen plaatsvinden.

Naast chemische stoffen bestaan er ook grenswaarden voor andere blootstellingsfactoren zoals lawaai, straling en biologische agentia. Beoordelingen en rapportage worden ondersteund door biologische blootstellingindexen (BEI) wanneer directe stofconcentraties niet beschikbaar zijn.