bloedingsgevaar

Bloedingsgevaar, oftewel het risico op bloeden, is een medische term die aangeeft hoe waarschijnlijk het is dat iemand buitensporig bloed verliest tijdens of na een ingreep, of als gevolg van ziekte of medicatie. Het begrip is afhankelijk van de werking van het bloedstollingssysteem, de toestand van de bloedplaatjes en factoren die de stolling regelen.

Oorzaken van bloedingsgevaar zijn onder meer stoornissen in de stolling, zoals hemofilie en von Willebrand-ziekte, trombocytopenie (laag aantal bloedplaatjes), lever- of nierziekten, malnutriënd, en sepsis. Medicijnen kunnen het risico verhogen, bijvoorbeeld anticoagulantia zoals warfarine en direct werkzame orale anticoagulantia (DOAC’s), en antistollingsmiddelen zoals aspirine en clopidogrel. Ook trauma, chirurgische of invasieve diagnostische ingrepen, en bepaalde medische procedures kunnen het bloedingsgevaar doen toenemen, afhankelijk van de aard van de ingreep en de toestand van de patiënt.

Beoordeling van bloedingsgevaar vindt meestal voorafgaand aan een ingreep plaats via medische geschiedenis, lichamelijk onderzoek en bloedonderzoeken (zoals INR, bloedplaatjesaantal). Soms worden specifieke risicoscores toegepast die zijn afgestemd op de context en de voorgestelde ingreep.

Beheer en preventie bestaan uit afstemming van medicatie met zorgverleners, mogelijk tijdelijk stoppen of bridging bij ingrepen, en het toepassen van lokale hemostase zoals druk, hechting en het gebruik van hemostatische middelen. In ernstigere gevallen is aanvullende therapie met bloedproducten of factoren nodig.

Bij plotseling of aanhoudend hevig bloedverlies dient onmiddellijk medische hulp te worden gezocht. Bij milde of incidentele bloedingen kan overleg met een arts de juiste aanpak bepalen.