balanceringen

Balanceren, in het bijzonder balanceringen, is het proces waarbij de verdeling van massa in een draaiend object wordt aangepast om balans te bereiken. Het doel is om trillingen te verminderen, slijtage te beperken en de werking van het systeem stabieler en efficiënter te maken. Balanceren wordt toegepast op rotoren en andere systemen die snelheid maken, zoals wielen, propellers of ventilatorbladen.

Er bestaan twee hoofdtypen balancering: statische en dynamische balancering. Statische balancering corrigeert het onevenwicht dat zich bij stilstand manifesteert, meestal door gewicht toe te voegen of te verwijderen op een plek langs de as zodat het zware punt naar beneden blijft hangen. Dynamische balancering houdt rekening met onbalans die optreedt tijdens rotatie en vereist metingen terwijl het object draait; vaak worden twee meetpunten en twee vlakke correcties toegepast. In de praktijk wordt vaak eerst statisch gebalanceerd en daarna dynamisch, mogelijk in twee vlakken.

De balancering gebeurt met gespecialiseerde apparatuur, zoals een balansmachine die trillings- en snelheidsmetingen levert, en meetinstrumenten voor precisieplaatsing van ballast of verwijdering van materiaal. Correcties worden meestal uitgevoerd door het toevoegen van gewicht op specifieke locaties of door het verwijderen van materiaal indien mogelijk. Controle vindt daarna plaats door opnieuw te balanceren om aan de vereiste toleranties te voldoen.

Toepassingen omvatten auto- en vrachtwagenwielen, as- en turbine-rotoren, ventilatoren, pompen en aandrijfriemen. Balancering wordt vaak gespecificeerd volgens normen zoals ISO 1940-1, die balanskwaliteitseisen in g·mm aangeven en Grade-klassificaties oplevert. Door balanceren kunnen prestaties, betrouwbaarheid en lifecyclekostenniveaus aanzienlijk verbeteren.