autoreguleringscurve

Autoreguleringscurve verwijst naar de relatie tussen bloedstroom in een orgaan en de perfusiedruk, meestal uitgedrukt als de gemiddelde arteriële druk (MAP). Bij sommige organen, zoals de hersenen, laat deze curve zien dat de bloedstroom relatief constant blijft over een vrij breed scala aan MAP-waarden. Dit gedeelte wordt de autoregulatieplateau genoemd. Buiten dit plateau neemt de bloedstroom toe of af als gevolg van de druk, waardoor de bloedstroom afhankelijk wordt van de perfusiedruk.

Mechanismen achter autoregulatie zijn onder meer de myogene respons van vasculair glad spierweefsel, waarbij vaten samentrekken of ontspannen bij veranderingen in intravasculaire druk. Daarnaast spelen metabole factoren een rol, zoals kooldioxide, zuurstofspanning en pH, die de vaten kunnen dilateren of vernauwen. Ook neurogene invloeden en local factoren dragen bij. Er is onderscheid tussen statische autoregulatie (langdurige stabiliteit van CBF bij veranderende MAP) en dynamische autoregulatie (snelle adaptatie aan snelle drukveranderingen).

Klinisch gezien is de autoregulering van belang bij anesthesie, hoofdtrauma, beroerte en andere neurovasculaire aandoeningen. Bij gezonde volwassenen ligt de cerebrale autoregulatie meestal in een MAP-gebied van ongeveer 60 tot 150–160 mmHg, met variaties tussen individuen. Chronische hypertensie verschuift de curve naar rechts, waardoor hogere MAP nodig is om dezelfde CBF te behouden; bij hersenschade of sepsis kan de autoregulatie aangetast raken, wat het belang van monitoring onderstreept. Meetmethoden omvatten transcraniële Doppler, near-infrared spectroscopy en beeldvormende technieken. Het begrip van de autoreguleringcurve helpt bij het plannen van bloeddrukdoelen en het interpreteren van veranderingen in bloedstroom.