assemblagemogelijkheden

Assemblagemogelijkheden is een term die verwijst naar de verschillende manieren waarop de onderdelen van een product kunnen worden samengevoegd tot een eindproduct. Het omvat keuzes rond assembleerprocessen, de volgorde van handelingen, benodigde gereedschappen en machines, en de configuratie van de productieomgeving. Deze mogelijkheden ontstaan door ontwerpkeuzes, productvolume, materiaaleigenschappen, toleranties, toegankelijkheid, ergonomie en kosten.

Belangrijke categorieën zijn handmatige, semi-automatische en volledig automatische assemblage; inline versus subassemblage-strategieën; modulaire versus monolithische constructie; en cellulaire (cellular) productie. Hulpmiddelen en processen omvatten schroeven, lijmen, klik- en kliksystemen, lassen, monteren met klemmen, lijm-verbindingen en pick-and-place-technieken. De keuze voor een bepaalde assemblagevolgorde kan leiden tot efficiënte productstromen, minder foutmarges en betere arbeidsprestaties. Ook het ontwerp van de lay-out, zoals lineaire, U-vormige of cellulaire lijnen, beïnvloedt de uiteindelijke mogelijkheden.

Factoren bij het bepalen van assemblagemogelijkheden zijn volumetrische vereisten, variaties tussen producten, kwaliteitseisen, onderhoud en flexibiliteit. Door middel van design for manufacturability en design for assembly (DFM/ DFA) kunnen ontwerpen de assemblage-uitdagingen beperken. Het optimaliseren van de assemblagestroom omvat vaak methoden als line balancing en SMED om doorlooptijden te verkorten. De keuze voor assemblagemogelijkheden heeft invloed op productiecapaciteit, kosten, doorlooptijd en productkwaliteit.