ademhalingsvoering

Ademhalingsvoering is het proces waarbij de ademhaling van een patiënt ondersteund of gecontroleerd wordt, variërend van eenvoudige ademtechnieken tot mechanische ventilatie. Het doel is een adequate gaswisseling te behouden: zuurstof leveren aan het bloed en kooldioxide verwijderen. Er wordt onderscheid gemaakt tussen ademhaling met ondersteuning, niet-invasieve ventilatie en invasieve ventilatie.

Ademhaling met ondersteuning omvat handmatige of mechanische hulp bij spontane ademhaling, bijvoorbeeld met een zak-ventilatiemasker (bag-valve-mask, BVM) of een mond-neusmasker. Niet-invasieve ventilatie (NIV) gebruikt een masker voor CPAP of BiPAP en kan ademhaling ondersteunen zonder een kunstmatige luchtweg te hoeven plaatsen.

Invasieve ventilatie wordt toegepast wanneer spontane ademhaling onvoldoende is. Een kunstmatige luchtweg, meestal via een endotracheale tube of een tracheostomie, wordt aangesloten op een mechanische ventilator. Indicaties zijn ernstige ademhalingsfalen, coma, of perioperatieve situaties waarbij ademhaling tijdelijk gecontroleerd moet worden.

Belangrijke behandelparameters zijn FiO2, ademfrequentie, en ademvolume; bij mechanische systemen ook PEEP en, afhankelijk van de instellingen, andere parameters. De ademhalingsvoering wordt gemonitord met klinische observatie, zuurstofsaturatie en vaak capnografie of bloedgasanalyses.

Veiligheid en kwaliteit hangen af van training en protocollen. Ademhalingsvoering wordt uitgevoerd door gekwalificeerde zorgverleners volgens lokale richtlijnen en omvat regelmatige evaluatie en stappen voor uitschakeling van ventilatie wanneer mogelijk.