ademgasafname

Ademgasafname is het proces waarbij monsters van uitgeademde lucht worden verzameld voor laboratoriumanalyse. Het is een niet-invasieve methode die wordt toegepast in klinische diagnostiek, arbeidsgezondheidszorg, sportgeneeskunde, toxicologie en biomedisch onderzoek om metabolische of ontstekingsprocessen, blootstelling aan omgevingsstoffen of ziektebiomerkers te evalueren.

Tijdens de afname ademt de patiënt door een wegwerp mondstuk in een meetopstelling. Bij het verzamelen van end-tidal adem wordt vaak het deel van de ademhaling met voornamelijk alveolair gas gebruikt. Het ademgas kan worden vastgelegd in afgesloten inert containers, zoals Tedlar- of SUMMA-ballonnen, in sorptiebuizen, of online worden gemeten door realtime analyzers. Sommige tests meten stikstofoxide (FeNO) met speciale analyzers; andere gebruiken gaschromatografie-massaspectrometrie (GC-MS), GC-FID, GC-IMS of PTR-MS om meerdere verbindingen kwantitatief te bepalen.

Analytische benaderingen omvatten doorgaans calibratie met bekende gasstandaards, controle van temperatuur en vochtigheid, en aandacht voor factoren zoals recente voeding, roken en lichamelijke activiteit. Laboratoriumanalyses kunnen zowel gericht zijn op specifieke biomarkers (bijvoorbeeld FeNO) als op breed spectrum aan vluchtige verbindingen in breathprints, met offline en online workflows.

Toepassingen en overwegingen omvatten onder meer FeNO-bepalingen voor ademwegsontsteking (zoals bij astma), urea-breath tests voor Helicobacter pylori, en onderzoek naar metabolische en inflammatoire markers via vluchtige organische verbindingen. Er is aanzienlijke interindividuele variatie door leeftijd, geslacht, BMI, voeding, roken en inspanning, waardoor standaardisatie en zorgvuldige interpretatie essentieel zijn.