additiefregelgeving

Additiefregelgeving verwijst naar het geheel van wetten en regels die het gebruik van additieven in levensmiddelen regelt. Doel is veilige, transparante en eenduidige toepassing van additieven, waarbij consumentenbescherming centraal staat. Additieven zijn stoffen die worden toegevoegd om kenmerken van voedsel te verbeteren, zoals kleur, smaak, textuur, bewaartijd of stabiliteit.

Op Europees niveau vormt Regulation (EC) No 1333/2008 de kern van de additiefregelgeving. Deze verordening regelt welke additieven in welke voedselcategorieën mogen worden gebruikt, onder welke voorwaarden en binnen welke maximale niveaus. Per additief wordt een toelating verleend of geweigerd, en vaak aanvullende voorschriften toegepast. De autorisatie is gebaseerd op wetenschappelijke beoordelingen van de veiligheid en effectiviteit.

De risicobeoordeling ligt bij de European Food Safety Authority (EFSA). Aanvragen voor toelatingen worden ingediend door industrie of lidstaten en EEFA onderzoekt toxicologische en andere relevante gegevens. Op basis van de EFSA-adviezen nemen de Europese Commissie en de lidstaten besluiten over toelatingen en eventuele beperkingen of -wijzigingen. Periodieke herbeoordelingen zijn mogelijk en kunnen leiden tot aanpassingen of intrekking van toelatingen.

In de etikettering zijn additieven herkenbaar aan E-nummers en een officiële naam. In veel gevallen moet ook de categorie van het additief worden vermeld in de ingrediëntenlijst. De regelgeving wordt gehandhaafd door nationale handhavingsautoriteiten; in Nederland bijvoorbeeld de NVWA (Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit).

Internationaal sluiten EU-regels vaak aan bij Codex Alimentarius, wat bijdraagt aan grensoverschrijdende handel en harmonisatie. Trends zoals de vraag naar “clean label”-producten beïnvloeden voortdurende discussies en evaluaties van additieven.

---