Woningwetgeving

Woningwetgeving is het geheel van wetten en beleidsregels die de woningsector reguleren. In Nederland verwijst de term vooral naar de Woningwet, een kernwet uit het begin van de 20e eeuw die is bedoeld om de leefomstandigheden in woningen te verbeteren. De wet gaf gemeenten bevoegdheden om toezicht te houden op bouw, woningkwaliteit en sanitaire voorzieningen en om sanering en herhuisvesting te organiseren.

Belangrijke onderdelen zijn minimale bouw- en onderhoudseisen, brandveiligheid, ventilatie en voldoende daglicht, evenals sanitaire voorzieningen. De Woningwet maakte het mogelijk dat gemeenten woningen inspecteerden, vergunningen verleen voor bouwen en gebruiken, en ongezonde of onbewoonbare panden konden saneren of sluiten. Ook taken op het gebied van huur- en verhuurregelingen vallen onder de bredere woningregelgeving, met aandacht voor leefbaarheid en kwaliteit van de woningvoorraad.

Door de jaren heen is de Woningwet aangevuld met nadere regels en aanvullende wetten. Huurrecht, sociaal woningbouw, energiezuinigheid en brandveiligheid zijn later geïntegreerd via bouwbesluiten en beleidskaders. In de huidige praktijk vormt woningwetgeving een samenhangend geheel waarin de centrale overheid normen vaststelt en gemeenten verantwoordelijk zijn voor uitvoering, toezicht en handhaving. Het doel is veilige, betaalbare en duurzame woningen voor bewoners te waarborgen.

Zie ook: bouwverordening, huurrecht, sociale woningbouw.