Sinusgeluiden

Sinusgeluiden zijn geluiden met een waveform die sinusvormig is, oftewel zuivere tonen met een enkel frequentiecomponent. In de akoestiek en signaalverwerking verwijst de term meestal naar een pure toon die weinig tot geen harmonische inhoud bevat en daarmee een duidelijke toonhoogte laat horen.

Deze geluiden worden doorgaans gegenereerd door oscillatoren. Een analoge methode gebruikt een analoge oscillator (bijvoorbeeld een VCO), terwijl digitale systemen een digitale oscillator of softwarematige synthese inzetten. De frequentie bepaalt de toonhoogte en de amplitude bepaalt de luidheid; veelal kunnen sinusgeluiden constant zijn of via envelopes variëren in luidheid of frequentie. Ook kunnen ze in sweeps worden geproduceerd om systematisch de respons te onderzoeken.

Perceptie: een pure toon levert een duidelijke pitch en een schone klank, doordat er nauwelijks boventonen aanwezig zijn. Het timbre is thus arm vergeleken met complexe geluiden. Door de afwezigheid van harmonischen klinkt een sinusgeluid vaak helderder, maar soms ook minder naturel.

Toepassingen: sinusgeluiden worden onder meer gebruikt in pure-tone audiometrie, waarbij verschillende frequenties (bijvoorbeeld van circa 125 Hz tot 8 kHz) worden aangeboden om gehoorgrenzen vast te stellen. Ze spelen ook een rol in psychoakoestisch onderzoek, akoestische kalibratie van apparatuur en in de muziek- en geluidstechniek als bouwsteen voor complexere geluiden.

Beperkingen: omdat ze zuivere tonen zijn, komen sinusgeluiden in de praktijk zelden voor in natuurlijke geluiden. Bovendien kunnen uitvulling en instrumentmatige vervorming de zuiverheid van het geluid beïnvloeden, wat bij metingen aandacht vereist.