Reuktesten

Reuktesten, ook wel olfactieve tests genoemd, vormen een groep gestandaardiseerde procedures om het reukvermogen te evalueren. Ze worden toegepast in klinische zorg en onderzoeksinstellingen om olfactie te meten, afwijkingen te detecteren en veranderingen in de reukfunctie te volgen. Reuktesten zijn relevant bij klachten als verlies van geur (anosmie), verminderd geurreconnaissance (hyposmie) of afwijkende geurperceptie.

In de meeste testbatterijen worden drie aspecten gemeten: de geurdrempel (het laagste detecteerbare geurdeel), geurdiscriminatie (het onderscheiden van verschillende geuren) en geuridentificatie (het benoemen van een geur). Soms wordt de verzameling scores samengevat als een TDI-score (threshold-discrimination-identification) of als aparte subscores. Voorbeelden van veelgebruikte baterijen zijn Sniffin’ Sticks, die de drie onderdelen toetst, en UPSIT (University of Pennsylvania Smell Identification Test), een identifiatie-gebaseerde test met multiple-choice-antwoorden. Andere instrumenten, zoals BSIT of OSIT, bestaan als kortere alternatieven.

Procedure en interpretatie hangen af van de gebruikte batterij. Testen worden meestal uitgevoerd in een gecontroleerde omgeving; oordeelkundige factoren zoals neusverstopping, cognitieve status en taalvaardigheid kunnen de uitslag beïnvloeden. Resultaten worden vergeleken met normatieve gegevens die leeftijdsgebonden zijn en soms per geslacht of culturele achtergrond worden aangepast. Reuktesten spelen een belangrijke rol bij diagnose van ellende na virale infecties (bijvoorbeeld COVID-19), bij rhinosinusale aandoeningen, en in neurologische aandoeningen zoals de ziekte van Parkinson of Alzheimer, en kunnen preoperatieve evaluaties ondersteunen. Beperkingen omvatten culturele bekendheid met geuren en variabiliteit tussen testmomenten.