Radiogolffrequenties

Radiogolffrequenties verwijzen naar het gedeelte van het elektromagnetische spectrum dat wordt gebruikt voor radiocommunicatie en radiodiensten. Het spectrum bestrijkt ongeveer van enkele kilohertz tot enkele honderden gigahertz en omvat meerdere banden met verschillende eigenschappen en toepassingen. De exacte grenzen tussen de banden zijn definities die per land kunnen variëren, maar ze worden internationaal gestandaardiseerd voor verkeer en veiligheid.

De belangrijkste gewone banden zijn onder meer: LF van 30 kHz tot 300 kHz, MF van 300 kHz tot 3 MHz, HF van 3 tot 30 MHz, VHF van 30 tot 300 MHz, UHF van ongeveer 300 MHz tot 3 GHz, SHF van 3 tot 30 GHz en EHF van 30 tot 300 GHz. Elke band heeft specifieke kenmerken wat betreft bereik, preferente gebruik en propagatie. Zo wordt laagfrequente verkeer vaak gekenmerkt door langere afstandsdekking via grondgolf of ionosferische weerkaatsing, terwijl hogere banden meer gericht zijn op line-of-sightcommunicatie en hogere datasnelheden.

Registratie, toewijzing en licenties voor radiogolffrequenties verlopen via internationale en nationale regelgevers. De internationale organisatie ITU-R coördineert wereldwijde aanbevelingen en het toewijzen van spectra voor satellieten, mobiliteit, broadcasting en radar, terwijl nationale agentschappen (zoals regulatoren en telecommunicatieautoriteiten) vergunningen uitgeven en toezicht houden op het gebruik. Sommige banden zijn licentievrij of beschikbaar voor gemeenschappelijk gebruik, zoals deISM-banden rond 2,4 GHz en 5 GHz, terwijl andere spectrumlicenties strikt gereguleerd zijn.

Toepassingen van radiogolffrequenties zijn onder meer radio- en televisie-uitzendingen, mobiele communicatie, satellietdiensten, radar, navigatie en amateursport. Het beheer van deze frequenties is essentieel om storingen te voorkomen en een efficiënte en veilige communicatie-infrastructuur te waarborgen.