Paardenanatomie

Paardenanatomie onderzoekt de structuur van het paard (Equus caballus). Het dier is gebouwd voor snelle, uithoudingsvolle beweging, met een lang lijf en gespierde ledematen. Het volwassen skelet telt ongeveer 205 botten. De ledematen dragen het gewicht en leveren voortstuwing, terwijl de wervelkolom flexibiliteit en stabiliteit biedt.

Het skelet vertoont kenmerkende aanpassingen. De voorpoot heeft radius en ulna grotendeels samengegroeid tot één bot (radius-ulna). Het carpus (pols) en het middenvoetsgebied vormen lange steunpunten. De achterpoot bevat een grotendeels vestigiale fibula; tibia domineert de proximale structuur. De hoef is een hoornachtig eindstuk met wand en zool, die gewicht dragen en schokken absorberen. Het stay-apparaat, een netwerk van pezen en ligaments, helpt de poot in stand te houden en bij elke stap een efficiënte lastverdeling mogelijk te maken.

Spieren leveren de kracht voor stappen, draf en galop. Grote achterhoef- en heupspieren (bijv. gluteus en hamstrings) geven voortstuwing, terwijl voorhanden spieren balans en remming verzorgen. Pezen en ligaments van het onderbeen vormen een stay-apparaat dat schokken opvangt en behoudt tijdens contact met de grond.

Zenuwstelsel en zintuigen sturen beweging en waarneming. Paarden hebben een breed gezichtsveld en zijn gevoelig voor beweging aan de zijkanten, met enig dieptezicht. Het gehoor is scherp en het reukvermogen functioneel. Het cardiovasculaire systeem bevat een relatief groot hart en een grote longruimte die inspanning mogelijk maken; rusthartslagen variëren. De spijsvertering is hindgut-fermenterend: in de cecum en colon fermenteren vezels uit ruwvoer, wat hun behoefte aan hooi en gras verklaart.