Ooglengte

Ooglengte, in ophthalmologie veelal aangeduid als axiale lengte van het oog, is de afstand langs het optische pad van de voorste oppervlaktelaag van de cornea tot de netvlieslaag bij de macula. Het geeft de grootte van het oog weer en beïnvloedt hoe het licht wordt gevormd op het netvlies. Een langere ooglengte gaat meestal samen met myopie (bijziendheid), terwijl een kortere lengte samenhangt met hypermetropie (verziendheid). In volwassen ogen ligt de axiale lengte doorgaans tussen circa 23,0 en 24,5 millimeter, met individuele variatie.

Het bepalen van de ooglengte gebeurt met biometrie. Voorbeelden zijn echografie A-scan en optische methoden zoals partial coherence interferometrie (bijvoorbeeld met apparaten als IOL Master) en optical low coherence reflectometry. Deze metingen leveren nauwkeurige lengtes die cruciaal zijn voor het berekenen van het juiste bril- of lensvermogen, bijvoorbeeld bij cataractchirurgie, waar de intraoculaire lens wordt gekozen op basis van de ooglengte en andere parameters.

De ooglengte heeft betekenis voor visuele functie en ziektebeelden. Een lang oog kan het risico op netvliesproblemen verhogen, zoals netvliesloslating en myopische maculopathie, terwijl een kort oog geassocieerd kan worden met hyperopie en mogelijk andere refractieve complicaties. Bij kinderen groeit de ooglengte naarmate het oog volwassen wordt, wat bijdraagt aan veranderingen in refractie gedurende de ontwikkeling.

Definities variëren afhankelijk van grenzen voor hoge myopie. Vaak wordt een axiale lengte >26 millimeter als hoge myopie beschouwd, terwijl extreem lange lengtes (>28 tot 30 mm) vaker geassocieerd zijn met complexe oogafwijkingen. Ethnische variatie in gemiddelde lengtes bestaat, maar de klinische implicaties draaien vooral om refractie, retina en chirurgische planning.