Nettouitstoot

Netto-uitstoot, ook gespeld als netto-uitstoot, is het verschil tussen de totale uitstoot van broeikasgassen door menselijke activiteiten en de opname daarvan door koolstofputten binnen een vastgesteld systeem en tijdsbestek. De maat wordt doorgaans uitgedrukt in CO2-equivalenten (CO2e) per jaar en dient als indicator voor de klimaatimpact van een land, sector, product of project.

Berekening en grenzen: Netto-uitstoot hangt af van wat wel en niet wordt meegerekend. Nationale inventarissen volgen vaak IPCC-richtlijnen en omvatten emissies uit fossiele-brandstofgebruik, industrie, landbouw, transport en overige bronnen, minus verwijderingen uit bosbouw, bodemdeeltjes en andere koolstofputten. In bedrijfsrapportages wordt vaak het GHG Protocol toegepast, met scope 1, 2 en mogelijk scope 3 emissies; voor sommige berekeningen telt ook LULUCF (landgebruik, verandering van landgebruik en bosbouw) mee.

Betekenis en toepassingen: Een positieve netto-uitstoot geeft aan dat de uitstoot groter is dan de verwijderingen; een negatieve netto-uitstoot duidt op netto koolstofopslag. Het begrip is centraal in beleid en de ambitie van netto-nul-emissies: tegen een afgesproken tijdshorizon, zoals 2050, streeft men naar een netto-uitstoot van nul of lager.

Voorbeelden: Als een land jaarlijks 5 miljard ton CO2e uitstoot en 1 miljard ton CO2e aan verwijderingen heeft, bedraagt de netto-uitstoot 4 miljard ton CO2e per jaar.

Kritische noties: Cijfers zijn onzeker en afhankelijk van tijdshorizon, gekozen rekenmethode en grensafspraken. Verwijderingen kunnen tijdelijk zijn of variëren door bosbouwen en CCS-technologieën. Zie ook netto-nul, GHG Protocol en IPCC-richtlijnen.