Mg2concentraties

Mg2+-concentraties verwijzen naar de hoeveelheid magnesiumionen (Mg2+) in een oplossing. Ze worden meestal uitgedrukt in millimol per liter (mM) of in milligram per liter (mg/L). In biosystemen spelen Mg2+-ionen een cruciale rol als cofactor voor honderden enzymen, bij de stabilisatie van ATP, RNA en DNA, en bij de werking van spier- en zenuwcellulaire kanalen. Mg2+ helpt bij ribosoomfunctie en eiwitsynthese en draagt bij aan de stabilisatie van moleculaire structuren zoals ribonucleotiden.

In het menselijk lichaam bevindt een groot deel van Mg2+ zich in de intracellulaire ruimte en in botten; het extracellulaire Mg2+-niveau in plasma is relatief laag en strikt gereguleerd. Een normale plasmawaarde van Mg2+ ligt ongeveer tussen 0,65 en 1,05 mM (ongeveer 1,3–2,1 mg/dL). De concentratie kan variëren door voeding, opname in de darm, opname in cellen en uitscheiding door de nieren. De nieren spelen een centrale rol bij het handhaven van Mg2+-homeostase door heropname of excretie te regelen.

Metingen van Mg2+-concentraties worden toegepast in de kliniek en onderzoek, met methoden zoals atomaire absorptiespektroscopie, ICP-MS en kleurreacties met Mg2+-specifieke indicatoren. Voor intracellulaire Mg2+-niveaus bestaan gespecialiseerde technieken met fluorescente indicatoren of elektroden.

Factoren die Mg2+-concentraties beïnvloeden zijn onder meer dieet (magnesiumrijke voeding), maag-darmkanaal-absorptie, nierfunctie, en medicijnen zoals diuretica of langdurig gebruik van protonpompremmers. Tekorten (hypomagnesiëmie) kunnen leiden tot neuromusculaire prikkelbaarheid en hartritmestoornissen, terwijl overmatige Mg2+ (hypermagnesiëmie) vooral riskant is bij nierfalen. Mg2+-concentraties zijn daarmee een belangrijk maatstaf in klinische diagnostiek en fysiologisch onderzoek.