Lagefrequenties

Lagefrequenties is een term uit de natuurkunde en techniek die verwijst naar het deel van het frequentiespectrum met relatief lage trillingssnelheden. De exacte grens tussen wat als laag wordt beschouwd, verschilt per vakgebied. In de geluidstechniek en muziekproductie wordt lage frequentie vaak gedefinieerd als ongeveer 20 Hz tot 200–300 Hz, waar bass en sublaagdommes ontstaan. In de telecommunicatie en radiotechniek worden lager geordende banden aangeduid met termen als Low Frequency (LF) en Very Low Frequency (VLF), met LF ongeveer 30 kHz tot 300 kHz en VLF ongeveer 3 kHz tot 30 kHz.

Eigenschappen van lagefrequenties hebben invloed op zowel meten als ontwerpen. Golflengten bij lage frequenties zijn aanzienlijk langer dan bij hogere tonen, waardoor ze minder gevoelig zijn voor kleine hinderissen maar vereisen omgevingen en hardware met grotere afmetingen. In de lucht dempen ze geluiden minder snel over lange afstanden, maar ze zijn ook gevoeliger voor absorptie en ruimtelijke resonanties in gebouwen en ruimtes. Voor radio en navigatie hebben LF- en VLF-bereiken unieke propagatiekenmerken: ze kunnen via aarde en zeewater reizen en bieden langeafstandsontvangst bij relatief lage bandbreedtes, maar vereisen grote antennes.

Toepassingen van lagefrequenties omvatten basgeluid in stereo- en live-geluidssystemen (onder meer subwoofers en basgitaar), audioffectoren en -monitoring, radiocommunicatie, en seismische of geofysische metingen waarbij lage-frequentie trillingen optreden. Het ontwerp en de afstemming van apparatuur voor lagefrequenties liggen vaak op het terrein van luidsprekersystemen, antenne-ontwerp en signaalverwerking met aandacht voor ruimte- en akoestische karakteristieken.